Poliester

Poliestry to polimer zawierający wiązania estrowe w swoich łańcuchach głównych, posiadające sztywniejsze i bardziej polarne łańcuchy główne od polimerów winylowych, przez co mają większą tendencję do tworzenia fazy krystalicznej oraz są bardziej kruche, twarde i trudniej topliwe.

Produkcja poliestrów

Podstawową metodą ich syntezy jest reakcja estryfikacji hydroksykwasów samych z sobą lub reakcja dioli z kwasami dikarboksylowymi. W ten sposób otrzymuje się np. poli(tereftalan etylenu) (PET), będący podstawą większości włókien poliestrowych oraz materiałem, z którego produkuje się folie i plastikowe butelki.

Drugą ważną metodą syntezy poliestrów jest reakcja chlorków kwasów karboksylowych z diolami. W ten sposób otrzymuje się poliestry aromatyczne, takie jak dakron, a także wszystkie poliwęglany.

Trzecią metodą otrzymywania poliestrów jest reakcja bezwodników kwasowych z diolami i triolami. Stosując w tej reakcji bezwodnik ftalowy i glicerynę otrzymuje się żywicę alkidową zwaną gliptalem, będącą podstawą wielu klejów, w tym syntetycznej gumy arabskiej[potrzebny przypis].

Po syntezie i przygotowawczych zabiegach poliester otrzymuje formę drobnych płatków, czyli stałej sypkiej substancji. Następnie tę substancję poddaje się topieniu w wysokiej temperaturze i z zastygających strumyków pozyskuje się włókna, które podlegają rozciąganiu i zabiegom nadającym im odpowiedni wygląd folii czy włochatej niby-wełny lub błyszczącej imitacji jedwabiu.

W latach 30-tych XX wieku brytyjscy chemicy James Tennant Dickson i John Rex Whinfield prowadzili prace laboratoryjne nad materiałami syntetycznymi dla potrzeb przemysłu odzieżowego. W 1941 roku w Manchesterze opatentowali PET. Niezależnie własne wersje poliestrów opracowali też chemicy sowieccy i amerykańscy.

Poliester wykorzystywany jest do produkcji geowłókniny poliestrowej.